یکی از جاذبه‌های طبیعی و تماشایی استان فارس و جاهای دیدنی شیراز، تالاب مهارلو یا دریاچه مهارلو است که در حدود ۱۸ کیلومتری جنوب شرقی این شهر قرار دارد. دریاچه مهارلو به‌عنوان دریاچه صورتی نیز شناخته می‌شود و دلیل صورتی و قرمز بودن این دریاچه، رشد نوعی جلبک در آب آن است. این دریاچه بخشی از منطقه شکار ممنوع مهارلو در شیراز محسوب می‌شود و پناهگاه و زیستگاه پرندگان مهاجری چون فلامینگوها است.
مهارلو دریاچه‌ای فصلی است که در فصل تابستان، بخش عمده آن خشک و دوباره با بارش باران در فصل پاییز و زمستان آبگیری می‌شود. آب این دریاچه از طریق بارش‌های جوی و رودخانه خشک شیراز، چناراه و سلطان آباد تأمین می‌شود. این رودخانه‌ها سیلاب‌های غرب شیراز را جمع می‌کنند به دریاچه مهارلو می‌ریزند. در حوزه آبریز دریاچه مهارلو همچنین چشمه‌های متعددی وجود دارد که به دریاچه می‌ریزند.
در غرب دریاچه مهارلو شیراز می‌توانید دریاچه بختگان را نیز مشاهده کنید. آب دریاچه مهارلو شیراز را نمی‌توان مصرف کرد، چون آب این دریاچه سرشار از کلرید سدیم، نمک پتاسیم و انواع دیگر نمک و دیگر آلاینده‌های مضر است.
دریاچه مهارلو پناهگاه حیات‌وحش و زیستگاه پرندگان مهاجر است. این پرندگان اگر شرایط زیست خوب باشد تا میانهٔ پاییز در بخش‌های تالابی فارس از جمله دریاچه مهارلو می‌مانند. مهم‌ترین گونهٔ پرنده این دریاچه فلامینگو است. شور بودن آب دریاچه مهارلو موجب سازگاری این پرنده می‌شود؛ چراکه غذای اصلی فلامینگوها موجودی شور پسند به نام آرتمیا است و در آب مهارلو فراوان یافت می‌شود.علاوه بر فلامینگوها پرندگانی چون آنقوت ، تنجه، انواع کاکایی و همچنین گیلانشاه بزرگ، سلیم کوچک، انواع آبچلیک ها ، حواصیل، اردک سبزو مرغابی در این تالاب زندگی می‌کنند.
به دلیل شوری بیش از حد آب هیچ ماهی در این دریاچه زندگی نمی‌کند. در گوشه و کنار محیط آن می‌توان خزندگانی مانند مارمولک، سوسمار، مار و لاک پشت را مشاهده کرد. برخی از دوزیستان نیز در مجاورت دریاچه زندگی می‌کنند. در اطراف دریاچه همچنین گونه‌های متنوعی از جانوران همچون شغال ، گربه وحشی ، کفتار و روباه نیز مشاهده می‌شوند.
در دریاچه مهارلو به‌دلیل شوری آب و نور فراوان، نوعی جلبک سبز بی‌خطر تک سلولی به نام دونالیلا سالینا رشد می‌کند. این جلبک خوراک میگوی آب شور یا آرتمیا یک سانتی‌متری است که در آب‌های شور مثل مهارلو زندگی می‌کند. جلبک سالینا با افزایش دما و غلظت نمک، نوعی ماده بتاکارتن ایجاد می‌کند که موجب تغییر رنگ آب دریاچه می‌شود؛ بتاکارتن خطر اکولوژیک و زیست‌بوم برای این دریاچه ندارد.
دریاچه مهارلو مانند بسیاری از تالاب‌ها و دریاچه‌های ایران با تهدیدات زیست‌محیطی متعددی از جمله خشکسالی مواجه است. این دریاچه در متعادل ساختن آب‌وهوای شهر شیراز موثر است و در زمستان از سرمای شدید و در تابستان به‌دلیل رطوبت حاصل از این دریاچه، از گرمای شدید جلوگیری می‌کند؛ اما در دهه‌های اخیر، این دریاچه به‌دلیل بارش کم و خشکسالی به کانون ریزگردها تبدیل شده و موجب آلودگی هوای منطقه می‌شود.
از جاهای دیدنی نزدیک دریاچه مهارلو، روستای مهارلو است. اگر از جاده شیراز به فسا سفرتان را شروع کرده باشید پیش از رسیدن به دریاچه می‌توانید سری هم به این روستای تماشایی بزنید. گورستان قدیمی، بقایای کاروانسرای تاریخی، قلعه شاهرخی و چشمه آب گوگردی از دیدنی‌های این روستا است.
چنانچه تصمیم گرفتید به دیدن دریاچه صورتی ایران بروید، پیشنهاد می‌دهیم از پاییز تا اواسط اردیبهشت ماه به این دریاچه سفر کنید. در این فصول دریاچه پرآب است و آب‌وهوای دلپذیرتر و خنک‌تری دارد.